Notie 19: De waarde van verdriet 7

Het verdriet van een kind dat zijn huiselijke situatie heeft moeten loslaten, kan zich vertalen in een specifiek mantra. Bijvoorbeeld de jarenlange herhaling dat het bij zijn moeder wil wonen. In dat beeld is eigenlijk geen verandering te brengen. Pas op het moment dat je hem bij zichzelf laat komen en laat zien dat hij, zonder die moederbinding, ook al heel veel waard is. Pas dan is er verandering mogelijk.

Het knippen, op jonge leeftijd, in dit soort veilige relaties, is zo desastreus dat het verdriet nauwelijks meer wordt ervaren als verdriet. Het wordt een kracht om te overleven. Afstand te houden. Het zorgt ervoor dat het leven behapbaar wordt. Dus daar heb je die vertraging. En dat herstelt zich niet meer. Dat heeft een onvoorstelbare werking op zo’n jong kind.

De waarde van het verdriet is in zo’n situatie simpelweg overleven. Zorgen dat er een vertraging ontstaat door het verdriet niet te positioneren. Het blijft als het ware log op je liggen. En vervolgens kijk je of er ergens toch een gaatje zit waar bij wijze van spreken het water stroomt. Zodat je dat maar kan volgen.  Maar verder is voor het kind het onbestuurbaar, onbenaderbaar en onbegrijpelijk.