Het is intrigerend dat we bij het definiëren van de materiële wereld vaak gebruik maken van polariteit. Van polaire begrippen als goed en slecht, goed en fout. We ontlenen dat aan de wereld zelf. Er zit bijvoorbeeld ook polariteit in de natuur. Leven en dood. Het ook nuttig en interessant om de uiterste waarden te benoemen. Zo zet je de discussie op scherp. Het bevordert het debat.

Uitkomen in het midden?

Het is opvallend dat naarmate je dieper graaft, en dichter bij de werkelijkheid van polaire waarden terechtkomt, de polariteit juist afneemt. De polariteit lijkt te worden uitgesloten. Niet in de bewuste zin van we gaan het ‘eruit halen’, maar meer in de zin van verfijning. De polariteit lost als het ware op. En daarbij is het bovendien de vraag of je langs die weg precies in het midden komt. Het hangt er van af vanuit welke dimensie je wilt kijken. En of dat midden wel of niet is te bepalen.

Harmonie in verhouding

Voor mij past polariteit en het oplossen daarvan, ook in het beeld van de ziel in een ruimte waar ook lichaam en geest zich toe verhouden. Zij verhouden zich tot die ruimte, tot de ziel en tot elkaar. In die polariteit zit iets harmonisch. Dat betekent overigens niet dat alles zich naar het midden van de ruimte beweegt. Het is niet tweedimensionaal.

De vierde dimensie

Kortom: polariteit helpt ons om goed en helder te communiceren over de materiële wereld, maar in het gevoelsgebied werkt dat zo niet. Waar in de materiele wereld de polariteit het tweedimensionale beeld oproept, creëert het in het gevoelsgebied iets anders. Het creëert een nieuwe dimensie. Dat is voor mij de vierde dimensie. En het is deze vierde dimensie die zeer interessant is bij de benadering van vraagstukken rond het ontmoeten van mensen. Je kunt die vierde dimensie namelijk ook liefde noemen.

Lees meer over Liefde